Zoek verbinding in de eenzaamheid

Wat onmogelijk leek is toch mogelijk. Na bijna een jaar van anders en het nieuwe normaal lijkt hier en daar gelatenheid en misschien zelfs gewenning te ontstaan. Wat de ene week nog mag, is de volgende week niet toegestaan. En de week daarna toch weer wel maar dan anders. Veranderingen en onvoorspelbaarheid zijn de basis van waaruit we nu al zo lang leven. Voor veel volwassenen valt dit al niet mee. Voor veel jongeren is het bijna niet meer te doen. Niet naar school, niet meer afspreken met vrienden, elkaar niet meer ontmoeten op de vanzelfsprekende plekken zoals de sportclub. Verveling is aan de orde van de dag. En alsof dat niet erg genoeg is neemt eenzaamheid en depressie hand over hand toe bij middelbare scholieren en studenten. De ontwikkelingsfase van deze jongeren vraagt om grenzen opzoeken en de wereld verkennen. De realiteit is dat zij thuis zitten en weinig tot geen contact hebben met leeftijdsgenoten. Zorgelijk. De groep jongeren die professionele hulp zoekt neemt toe. En wat goed dat dat gebeurt. Op eigen initiatief of op aangeven van de omgeving. Het is juist die omgeving die voor deze doelgroep een belangrijke rol kan spelen. Want al lijkt die nukkige puber of die in zichzelf gekeerde student niet op jou te zitten wachten. Ga toch dat gesprek eens aan, vraag hoe het gaat, wandel samen eens een blokje om. Verzin desnoods dat je zelf de boodschappen anders niet kan dragen. Vraag je af waar je de verbinding kan maken. Samen koken, muziek luisteren of een film kijken? Neem het eventuele gemopper of de zwijgzaamheid op de koop toe. Je zou het misschien niet zeggen, maar het kan echt het verschil maken.

Snop en snippa

Me Jane, you Tarzan?  Toevallig keek ik deze week de eerste aflevering van deze NPO reeks over feminisme. Het ging over seksualiteit,  in hoeverre dat wel of juist niet verschilt tussen man en vrouw. En het was opmerkelijk hoe weinig we weten over seksualiteit bij vrouwen en dan vooral over de clitoris. Die blijkt best groot te zijn, iets wat nauwelijks bekend is en wat niemand geleerd wordt. Het is best een bijzonder ding, zeker omdat het alleen bestaat voor het genot. Dit in tegenstelling tot de penis bij de man, die ook voor het plassen dient. Wij vrouwen hebben dus iets heel exclusiefs!

Maar dat exclusieve heeft nauwelijks een naam. Dat is echter niet een onbekend gegeven. Er zijn veel ouders die zoekende zijn in welke naam hun dochter aan te leren voor haar vagina. Bij jongens zijn we het erover eens dat ze een piemel hebben en dat we die zo kunnen noemen. Dat is een heel gewone benaming,  geen scheldwoord, niet vies, niet keurig. Maar bij meisjes is dat lastiger; vagina is keurig, nogal officieel, voorbips ontkent elke eigenheid van de vagina, pipi is nogal nietszeggend, plasser zegt alleen iets over de plasfunctie, een muts is voor op je hoofd, en ga zo maar door.

Met verbazing zag ik dat men in Zweden daar op een dag gewoon iets aan heeft gedaan. Iemand heeft bedacht dat dat zo niet langer kon, heeft een passende naam bedacht en deze actief gepromoot. Zo had men in Zweden altijd al de snop (piemel) en kwam daar de snippa (vagina) bij. Inmiddels blijkt elke Zweed dit woord te gebruiken en weet men niet beter. Wat een fantastisch idee! Hoe helpend voor al die ouders en kinderen, om de snippa gewoon bij de naam te noemen. En hoe belangrijk voor de vrouw in het algemeen, dat er een bruikbaar woord voor is. Want, zoals men in de uitzending ook aangeeft; als ergens geen woord voor is, kun je het er letterlijk niet over hebben en wordt het een taboe. Wie komt er met een mooi woord voor vagina dat we onze kinderen in Nederland kunnen aanleren?

Nieuw aanbod: Support Group voor kinderen en jongeren bij verlies door overlijden

Het is een van de meest ingrijpende dingen die je als kind mee kunt maken, het overlijden van iemand heel dichtbij. Zeker als dit binnen je gezin gebeurt, wanneer je vader of moeder of een broer of zus komt te overlijden, zet dit je wereld behoorlijk op zijn kop. Allerlei gevoelens komen boven, die je niet altijd kunt plaatsen en ook niet altijd toe wilt laten. De volwassenen waar je normaal gesproken op terug kunt vallen, zijn nu zelf ook onthand. Uit eigen ervaring weet ik hoe je hier als kind mee kunt worstelen. Samen met Danielle van Saase, die net als ik de opleiding rouwbegeleidingskunde heeft gevolgd, bied ik om die reden de Support Group aan. Een groep voor kinderen en een groep voor jongeren, waarin je je ervaringen kunt delen. Op een prettige manier binnen een veilige groep kunnen we het dan hebben over hoe dit voor je is en hoe anderen dit meemaken en hiermee omgaan. Vaak helpt het al enorm om te weten dat ook anderen hiermee te maken hebben en je verhaal te kunnen doen.