De afhaalchinees

De titel is net zo recht voor zijn raap als de documentaire zelf. Kelly van Binsbergen is geadopteerd uit China en groeide op in Zeeland. De titel verwijst naar de bijnaam die ze in het dorp had. Inmiddels als dertiger stelt ze voor het eerst haar eigen adoptie kritisch tegen het licht en verdiept zich daarvoor grondig in het onderwerp. Adoptie is een wonderlijk iets; veelal gebracht als het geven van een beter leven aan een kind, maar vaak wel door een ouderpaar dat zelf geen kinderen kan krijgen. Daarmee start het dus toch bij egoïsme in plaats van bij altruïsme. Als we het leven van kinderen willen verbeteren, is het zinvoller om te investeren in het verbeteren van de leefomstandigheden van deze kinderen ter plekke. 

In de vierdelige documentaire blijkt, naast het basisprincipe van een kind uit zijn of haar sociale en culturele omgeving te halen, dat er veel mis was met het systeem van adoptie. Papieren werden vervalst, kinderen werden geronseld, het draaide veelal om geld en er was te weinig aandacht voor voorlichting en screening. Het stemt verdrietig om dit hele verhaal tot je te krijgen. Geadopteerde kinderen worstelen veel meer dan gemiddeld met ernstige psychische klachten. Kelly brengt dit op een duidelijke manier in beeld. Door alle kanten hiervan inzichtelijk te maken, weet ze een evenwicht te bewaren, waardoor het nergens een directe aanval wordt. Kelly houdt duidelijk van haar adoptievader, ook al zijn ze zichtbaar heel verschillende mensen (haar adoptiemoeder is inmiddels overleden). Zijn verhaal over de adoptie deed me hier en daar verbaasd en verschrikt opkijken en tegelijkertijd voelde ik begrip voor deze man. Doordat Kelly allerlei betrokkenen vanuit meerdere perspectieven aan het woord laat, krijgen we zicht op dit hele proces.

Het wordt nergens een positief verhaal, of dat moet het verhaal zijn over de veerkracht van de mens, welke blijkt uit de geadopteerden die het ondanks alle moeilijkheden redden in hun leven. De afsluiting is echter mooi doordat de symboliek ervan het thema adoptie tot in de kern omvat; Kelly besluit haar tweede, Chinese naam bij haar voornaam te voegen. Het koppelteken wat hiervoor nodig is, is bureaucratisch ingewikkeld en duur, maar veelbetekenend; ze voelt zich even Chinees als Nederlands, maar zal zich op geen van deze plekken echt volwaardig op haar plek voelen. Dank voor deze inzichtgevende documentaire, Kelly-Qian van Binsbergen!

https://www.npostart.nl/de-afhaalchinees/POW_05729952

Als de roze wolk grijs is

‘Ouders horen blij te zijn met hun kind’. ‘Zeker met hun baby’. ‘Vader of moeder worden is mooi en bijzonder’. Er zijn vanuit de maatschappij flink wat ideeën over ouderschap, die weinig ruimte laten voor de moeilijke aspecten hiervan. Gelukkig ervaren de meeste prille ouders het ouderschap ook als positief. Zij beleven er plezier aan en voelen zich er goed bij, ook al is het soms best zwaar. Maar er zijn ook ouders die het niet zo positief ervaren. Dat we hier nog weinig oog voor hebben, maakt het ingewikkeld wanneer jij degene bent voor wie het anders voelt. Wat als je vooral somberheid, verdriet of angst ervaart bij de komst van je kind? Mirjam Meek heeft hier, met de ervaringen uit haar eigen praktijk, een boek over geschreven: 'De verwachting voorbij’. Dit gaat over allerlei situaties waarin het ouderschap zwaar valt. Waarin er geen roze wolk is, maar een grijze, een zwarte of een donderwolk. Het zou voor deze ouders fijn zijn wanneer we ons er met elkaar van bewust zijn dat vader of moeder worden een levensgrote verandering is, waarvan de impact vooraf niet te overzien is. Wat er dus voor kan zorgen dat het tegenvalt en het je uit balans brengt. Dan kunnen we het er met elkaar over hebben. Hopelijk helpt meer aandacht voor dit onderwerp om het gesprek erover op gang te brengen.

Hier vind je het boek ‘De verwachting voorbij’ van Mirjam Heek. 

Een leven lang zorg en geluk

Deze podcast bracht me terug naar de tijd dat ik in het revalidatiecentrum werkte. Daar waar ik van alle werkplekken het meeste respect had voor de ouders. Die voortdurend streden voor het welzijn van hun kinderen en met regelmaat voor het leven van hun kinderen. Die leefden tussen hoop en vrees. Hun kinderen hadden nog onbekende syndromen, hadden veelvuldige problemen, zowel lichamelijk als geestelijk. De veerkracht die zij nodig hadden was onvoorstelbaar. En deze kinderen worden groot. Terwijl er voortdurend zorg nodig is en er voortdurend zorg over is. Ouders moeten dat levenslang zien te kunnen dragen, leven met de enorme aanslag die dit doet op hun belastbaarheid en tegelijkertijd vol liefde voor hun kind. ‘ Levend verlies’ noemen we dat ook wel; erkennen van het verlies over de handicap terwijl je veel van je kind houdt. We kunnen ons als ouders van gezonde kinderen niet voorstellen hoe het is om dit een leven lang met je mee te dragen. Om je enigszins een voorstelling hiervan te kunnen maken; luister naar de podcast en leef mee met de grote vreugde en het grote verdriet van deze ouders. 

De podcast is via deze link te beluisteren: https://www.human.nl/de-publieke-tribune/luister/overzicht/2023/aflevering-83.html

Hoe het leven je vormt

Met regelmaat blijkt dat mensen die langskomen voor gesprekken, of dat nu individueel is of samen met hun partner, eerder moeizame momenten in hun leven hebben gekend. En de mensen bij wie dit het meest het geval is, zijn vaak degene die een moeilijke start hebben gehad. Des te meer blijkt dat een veilige start, een stabiele, verbonden relatie met je ouders in je eerste jaren, een waardevol gegeven is. Wanneer je van jongs af aan hebt geleerd dat de wereld een veilige plek is, waarin je getroost kan worden, waarin je gevoelens worden gezien en waarin je wordt gerustgesteld, geeft dat je een zeer stevige basis in het leven. Je fundament is dan in orde. Latere ervaringen met tegenslag, teleurstelling en verlies zal je kunnen dragen, je hebt immers geleerd dat je hiervoor kunt terugvallen op belangrijke anderen om je heen.

Wanneer je echter al vroeg in je leven hebt geleerd dat de belangrijkste mensen in je leven niet goed zien wanneer jij verdriet hebt, wanneer achter je boosheid geen verdriet wordt gezien, wanneer je wordt genegeerd of afgekapt, leer je dat je niet kunt terugvallen op anderen. Dat je jezelf moet redden in het leven. Kinderen passen zich aan aan hun situatie en ontwikkelen strategieën om hiermee om te gaan. Je leert je eigen emoties niet voelen en kennen, de spanning die toch binnenin je oploopt, ga je op andere manieren kwijt zien te raken. Je wordt overmatig aanhankelijk aan de ander, of juist zeer zelfstandig en lost alles zelf op.

Het brengt mensen ver in het leven. Je past je optimaal aan aan de omstandigheden. Vaak komt er echter een dag dat die manier die je jezelf hebt aangeleerd, in de weg gaat zitten. Dat is het moment dat mensen hulp gaan zoeken. En gelukkig zijn mensen ook in hun volwassenheid flexibel en veerkrachtig. Je draagt mee wat je meedraagt en tegelijkertijd kun je keuzes maken in het leven. Zo’n keus kan zijn om te leren zien en erkennen wat je heeft gevormd in het leven en hoe jij daar zelf verder mee wilt gaan. Zodat het je ook daadwerkelijk verder brengt, in plaats van in de weg zit.